Muchomor czerwony leczy? Sprawdź, co mówią badania i tradycja
Muchomor czerwony leczy? Sprawdź, co mówią badania i tradycja

Muchomor czerwony leczy? Sprawdź, co mówią badania i tradycja

Muchomor czerwony – trujący mit czy lekarstwo znane od wieków?

Przez lata traktowany wyłącznie jako trujący i niebezpieczny. Symbol bajek, ostrzeżeń i strachu. A jednak muchomor czerwony (Amanita muscaria) coraz częściej wraca na usta zielarzy, badaczy i entuzjastów medycyny ludowej. Czy faktycznie może pomóc na bóle stawów, napięcia mięśniowe czy stany zapalne? Jak go bezpiecznie wykorzystać i co mówią na ten temat badania? W tym wpisie oddzielamy fakty od mitów i zaglądamy do tradycyjnych receptur, które niejednego zaskoczą.

Amanita muscaria – jak go przygotowywano? Tradycyjne przepisy z czerwonego muchomora

Muchomor czerwony, mimo swojego demonicznego wizerunku w popkulturze i oznaczenia jako „trujący”, od wieków był obecny w ludowej medycynie wielu regionów świata. Jego stosowanie wymaga jednak świadomego podejścia i dużej ostrożności. Współczesne badania coraz lepiej rozumieją jego składniki aktywne, przede wszystkim muscymol i kwas ibotenowy oraz sposób ich przekształcania w mniej toksyczne formy.

Poniżej przedstawiamy kilka historycznych i sposobów przygotowania muchomora czerwonego do stosowania ZEWNĘTRZNEGO, wyłącznie informacyjnie, w celach edukacyjnych.


1. Maść z muchomora czerwonego

(Najpopularniejsza forma, przepis podaliśmy wcześniej)

Stosowana głównie na bóle stawów, rwa kulszowa, bóle kręgosłupa, reumatyzm, migreny.
Sporządzana ze świeżych kapeluszy i tłuszczu (np. smalcu, lanoliny lub masła shea).
Działa przeciwbólowo, lekko znieczulająco.

2. Nalewka z muchomora (do okładów)

Przepis tradycyjny – wyłącznie do użytku ZEWNĘTRZNEGO.

Składniki:
  • ok. 200 g świeżych kapeluszy muchomora czerwonego,
  • 500 ml mocnego spirytusu (min. 70%).
Wykonanie:
  1. Pokrojone kapelusze umieść w szklanym słoju.
  2. Zalej spirytusem tak, by całkowicie przykryć grzyby.
  3. Odstaw na 2–3 tygodnie w ciemne miejsce, codziennie wstrząsając.
  4. Przecedź, przelej do ciemnej butelki. Przechowuj w chłodzie.
Zastosowanie:
  • okłady na bolące miejsca, stłuczenia, stawy, kręgosłup, mięśnie.
  • ma działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Uwaga: nie stosować na otwarte rany, błony śluzowe ani doustnie!

3. Susz z muchomora czerwonego

Suszenie muchomora zmienia profil jego działania: kwas ibotenowy przechodzi w mniej toksyczny muscymol, który działa głównie uspokajająco i przeciwbólowo.

Wykorzystanie:
  • dawniej używano sproszkowanego suszu w maściach, okładach, lub do kadzideł rytualnych.
  • obecnie czasem stosowany jako dodatek do maści lub nalewki.
Suszenie:

Pokrój kapelusze i susz w 50–60°C przez kilka godzin (w piekarniku z termoobiegiem lub suszarce).

4. Plasterki do zamrażania

Czasem stosowany sposób przechowywania muchomora na potrzeby przyszłego wykorzystania.

  • Pokrój świeże kapelusze w cienkie plasterki.
  • Ułóż na papierze do pieczenia i zamroź.
  • Po zamrożeniu przenieś do szczelnych pojemników.

Używane do produkcji maści lub nalewek, nie do jedzenia.

5. Kąpiele muchomorowe

Tradycyjne ludowe zastosowanie (głównie Syberia, Kaukaz):

  • Do kąpieli dodawano wywar ze świeżych lub suszonych grzybów – działanie rozgrzewające i relaksujące.
  • Czasem stosowane przy chorobach reumatycznych i nerwobólach.

Współcześnie raczej niezalecane ze względu na możliwość wchłaniania substancji aktywnych przez skórę na dużej powierzchni ciała.

⚠️ Ostrzeżenie

Powyższe informacje mają charakter edukacyjny i historyczny. Nie zachęcamy do samodzielnego stosowania muchomora czerwonego bez odpowiedniego przygotowania, doświadczenia i konsultacji ze specjalistą. Grzyb ten, choć zawiera związki o działaniu terapeutycznym, pozostaje potencjalnie toksyczny i silnie psychoaktywny. Nieumiejętne obchodzenie się z nim może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.


Literatura i źródła:
  • Senderski M.G., Rośliny lecznicze i trujące w tradycji i kulturze, 2022
  • Przybył Z., Lecznicze właściwości grzybów, 2019
  • Erowid V., Earth E., Amanita muscaria: Herb of Immortality, 2015
  • Wasson G., Soma: Divine Mushroom of Immortality, 1968
  • Letcher A., Shroom: A Cultural History of the Magic Mushroom, 2007
  • Publikacje etnobotaniczne z regionu Karpat, Syberii i Skandynawii (XIX–XX w.)
Podziel się

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *